معماری روکوکو چیست و با چه ویژگی هایی شناخته می گردد؟ - مجله وبلاگ فروش

جهت دریافت خدمات درب ضد سرقت فلزی با گروه ساختمانی آبان در ارتباط باشید. گروه آبان ارائه دهنده بهترین درب ضد سرقت ایرانی و خارجی میباشد.

سبک روکوکو در ایتالیا بیشتر در ونیز متمرکز بود و به خصوص در نقاشی های عظیم و دکوری جووانی باتیستا تیه پولو (Giovanni Battista Tiepolo) نمود پیدا کرد. روکوکو به سرعت در فرانسه و سایر کشورها از جمله آلمان و اتریش توسعه یافت؛ اما منتقدان آن به خاطر استفاده بیش از اندازه از تزیینات و پرداختن به امور پیش پا افتاده به این سبک خرده می دریافتد و درون مایه آن را غیراخلاقی می دانستند. روکوکو در نهایت در اواخر قرن 18 تا حد زیادی با معماری نئوکلاسیک جایگزین شد.

ویژگی های معماری روکوکو

شباهت های بسیاری بین دو سبک باروک و روکوکو وجود دارد و ممکن است تشخیص آن ها کمی برایتان گیج کننده باشد. یکی از اصلی ترین تفاوت های آن ها، رویکرد این دو سبک نسبت به تقارن و تناسب در ساختمان ها است. روکوکو به شدت بر روی عدم توازن و بی قرینگی شکل ها تأکید دارد و در آن بسیار از پیچ و خم ها و خطوط منحنی و رنگ های روشن اما کم رنگ تر مانند عاج سفید و طلایی یاری می گیرند. اسباب و اثاثیه خانه های فرانسوی در این دوره اغلب ساختاری خمیده، صدفی شکل و تزئینات گل دار را به نمایش می گذارند و از ظروف چینی و طلایی-برنز نیز برای دکور یاری می گیرند.

معماری روکوکو بیشتر با اشراف زادگان این دوره و لذت بردن از زندگی در ارتباط بود. این سبکِ باظرافت و زیبا مورد حمایت لویی پانزدهم و لویی شانزدهم نهاده شد و در واقع ویژگی های آن با ولخرجی های پادشاه به خوبی هماهنگی داشت که این بی تدبیری او را مقدمه ای برای شروع انقلاب فرانسه می دانند. تفکر رایج در این دوره این بود که معماری و تعلقات پیرامون یک فرد می بایست سبک زندگی خاصی را ترویج دهد یا ارزش ها و باورهای آن شخص را به نمایش بگذارد. سالن در زبان فرانسوی به معنی اتاق نشیمن و پذیرایی است و سالن های روکوکو به اتاق های مرکزی اشاره دارد که به سبک روکوکو طراحی شده اند. در حقیقت مبحث سالن، یکی از ایده آل های مرتبط با عصر روشنگری به شمار می رود که اتاق های پذیرایی را به مرکزی برای اشراف زادگان تبدیل کرد تا به یاری آن بتوانند موجبات سرگرمی مهمان های خود را فراهم نموده و گفتگویی روشنفکرانه با یکدیگر داشته باشند.

طراحی داخلی روکوکو در دیزاین سالن های آن به اوج خود رسید. سالن های روکوکو با الگوهای ظریف و پیچیده، جزئیات بالا، عدم تقارن، طرح های مارپیچ و تمایل به رنگ طلایی شناخته می گردد. سالن شاهزاده (Salon de Monsieur le Prince) در قصر کوچک شانتیلی (Petit Château at Chantilly)، نمونه ای عالی از روکوکوی فرانسوی به حساب می آید و ژان اوبرت (Jean Aubert) دکور آن را انجام داده است. سالن های هتل سوبیس (Hotel Soubise) اثر ژرمن بوفران (Germain Boffrand) در پاریس از جمله سالن پرنسس نیز نمونه دیگری از این سبک محسوب می گردد که تزئینات دیوار و سقف و حکاکی های آن ها، ویژگی های روکوکو را به خوبی به نمایش می گذارد. لوازم خانه در دوره روکوکو وزن کمتری نسبت به دوره های قبل داشتند تا بتوان آن ها را به آسانی برای گردهمایی ها جابه جا کرد. به دلیل مقاومت چوب ماهون، استفاده زیادی از آن در این دوره می شد و به کار دریافت آینه نیز بسیار رواج پیدا کرد. در دوره های قبل و به خصوص در باروک، از سایه و رنگ های تیره استفاده می شد؛ اما رنگ های روشن تر در روکوکو بیشتر مورد توجه نهاده شد.

روکوکو در نقاشی، مجسمه سازی و طراحی داخلی نیز طی قرن 18 رواج پیدا کرد و رویکرد بازیگوشانه تری نسبت به باروک داشت. روکوکو در نقاشی به جای پرداختن به تم های سیاسی، بیشتر موضوعاتی از جمله اساطیر کلاسیک، عشق و جوانی را به تصویر می کشید. ژان-آنتوان واتو (Jean-Antoine Watteau) را اولین نقاش عظیم سبک روکوکو به شمار می آورند که تأثیر بسیاری بر روی نقاشان بعدی این سبک از جمله فرانسوا بوشه (Francois Boucher) گذاشت. مجسمه سازی روکوکو نیز به موضوعات مشابه نقاشی می پرداخت و به جای استفاده از مرمر یا مواد سنگینی مانند آن، از پرسلن سبک استفاده می کردند. اِتین موریس فالکونه (Etienne-Maurice Falconet) مجسمه ساز را بهترین گزینه ای به حساب می آورند که ویژگی های روکوکو را به خوبی در آثار خود نشان می دهد.

ویژگی های کلی معماری روکوکو را می توان در موارد زیر خلاصه کرد:

• تأکید بر روی عدم تقارن
• ارتباط کمتر با مذهب
• دکور پرجزئیات
• استفاده از طرح های مارپیچ و منحنی های صدفی شکل
• رنگ های روشن تر
• دیوارهای مستطیل شکل
• کنده کاری بر روی دیوارها و استفاده از طلاکاری در بالای قاب درب ساختمان

معماران معروف سبک روکوکو

• فرانچسکو بارتولومئو راسترلی (Francesco Bartolomeo Rastrelli)، معمار اهل کشور ایتالیا بود و بیشتر عمر خود را در روسیه گذراند. کاخ زمستانی (که بیشتر قسمت های آن به سبک باروک روسی و نئوکلاسیک ساخته شده) و کاخ کاترین در سن پترزبورگ، از برجسته ترین آثار او به حساب می آیند.
• فیلیپ د لنگ (Philip de Lange) در فرانسه متولد شده بود اما از جمله معماران اصلی کشور دانمارک و هلند به شمار می رفت.
• ماتئوس دانیل پپلمان (Matthäus Daniel Pöppelmann)، معماری آلمانی بود و معروف ترین اثر او قلعه درسدن است که آن را به سبک باروک و احیای رنسانس بازسازی نموده اند. بعد از آتش سوزی عظیم سال 1685 میلادی که گریبان شهر درسدن را گرفت، او در بازسازی این شهر نقش مهمی بازی کرد.
• برادران آزام (Asam Brothers)، مجسمه ساز و نقاش و معمار بودند و با یکدیگر کار می کردند. این دو برادر توانستند به یکی از تأثیرگذارترین نماینده های سبک روکوکو تبدیل شوند. معروف ترین اثر آن ها کلیسای سنت جان نپموک (Church of St. John Nepomuk) است که در شهر مونیخ قرار گرفته است و آن را با نام کلیسای آزام یا آسام (Asamkirche) نیز می شناسند.
• دومینیک و یوهان زیمرمان (Dominikus and Johann Zimmermann)، برادران نقاش و معمار باواریایی بودند و کلیسای ویز (Wieskirche) اثر معروف آن ها محسوب می گردد.

بهترین نمونه های معماری روکوکو

نمونه های بی شماری را می توان نام برد که در ساخت آن ها از سبک روکوکو یاری گرفته اند. از میان معروف ترینِ آن ها می توان به موارد زیر اشاره نمود:

• کاخ کاترین در روسیه
• کلیسای ویز در آلمان
• راه پله جردن در کاخ زمستانی
• کاخ ملی کلوز یا همان کوئلوز (Queluz National Palace) در پرتغال
• کاخ آگوستوس بورگ و فالکن لاست (Augustusburg and Falkenlust Palaces) در آلمان
• چاینیز هاوس (Chinese House) شهر پوتسدام (Potsdam) در آلمان که ویژگی های تزئینی روکوکو و معماری چینی در آن ترکیب شده است.
• گالری طلایی (Golden Gallery) در جناح جدید کاخ شارلوتنبورگ در برلین
• آمالینبورگ (Amalienburg) واقع در پارک کاخ نیمفنبورگ (Nymphenburg Palace) که در فهرست قصرهای رؤیایی آلمان قرار گرفته است
• کلیسای 14 یاور مقدس (Basilica of the Fourteen Holy Helpers) در آلمان
• کاخ چاپسکی (Czapski Palace) شهر ورشو در لهستان
• بخش هایی از کاخ ورسای فرانسه که المان هایی از سبک روکوکو در آن به چشم می خورد.