عجیب ترین روش های درمانی در طول تاریخ

به گزارش مجله وبلاگ فروش، در 7000 سال گذشته انسان ها رابطه خوبی با تراشکاری و مته کاری داشتند در علم پزشکی هم از آن استفاده می کردند.

عجیب ترین روش های درمانی در طول تاریخ

به گزارش ، تکنیک های کلی پزشکان بر این پایه بنا شده تا جایی که امکان دارد به بدن بیمار صدمه ای وارد نگردد، ولی با مطالعه بر روی روش های درمانی که در طول تاریخ رواج داشته به نتیجه ای می رسیم که این سخن چندان هم رعایت نمی شده است.

با اینکه پزشکان باستان از نظر علم طب و شناخت بیماری ها در درجه بالایی نسبت به سایر علوم قرار داشتند، ولی در مواردی به متد هایی بر پایه خرافات و گمراهی متوسل می شدند که نه تنها سلامتی را برای فرد بیمار به همراه نداشت بلکه در برخی موارد باعث تسریع در فوت شخص هم می شد.

در بین طبیب های قدیمی ترعمل های جراحی به روش بسیار دردناکی صورت می گرفت. در 7000 سال گذشته کلا انسان ها رابطه خوبی با تراشکاری و مته کاری داشتند و برای علم پزشکی هم از آن برای سوراخ کردن جمجمه فرد بیمار و خارج کردن بیماری استفاده می کردند. پژوهشگران به طور دقیقی نمی توانند دلیلی برای این عمل آن ها بیان نمایند، ولی به احتمال زیاد این کار را نشات گرفته از خرافات و برای آزادسازی ارواح خبیثه از بدن فرد انجام می دانند. برخی دیگر از پژوهشگران هم سوراخ کردن جمجمه را برای درمان بیماری صرع، سردرد و لختگی خون می دانند. از تحقیق بر روی اسکلت هایی که در پرو کشف شده می توان به این نتیجه رسید که در همه موارد سوراخ کردن جمجمه منجر به مرگ بیمار نمی شده و بیمار می توانست به زندگی اش ادامه دهد.

در یونان باستان جیوه به عنوان یک مرهم یا روغن کاربرد داشت. مصریان و رومیان باستان هم از آن به عنوان ابزار آرایشی که گاهی باعث دگرگونی چهره می گردد، بهره می بردند. در لامانه، یکی از شهر های اصلی تمدن مایا یک استخر جیوه پیدا شده بود که در زیر یک زمین بازی (با توپ) در آمریکای میانه جای داشت. کیمیاگران گمان می کردند جیوه نخستین مادهٔ دنیا بوده و دیگر فلز ها از آن پدید آمده اند. آن ها بر این باور بودند که می توان با تغییر کیفیت و کمیت گوگرد افزوده شده به جیوه، فلز های گوناگون را پدید آورد.

همچنین این باور وجود داشت که خالص ترین فلزها، طلا است برای همین در کوشش شان در دگرگونی فلز های ناخالص به طلا از جیوه بهره می بردند. به انجام رسانیدن چنین واکنشی، آرزوی دیرینهٔ بسیاری از کیمیاگران بود. مردم در چین و تبت گمان می کردند که جیوه باعث درازی عمر، درمان آسیب ها و درمجموع، سلامتی بهتر افراد می گردد. تا آنجا که در افسانه ها گفته شده یکی از شاهان چین به نام چین شی هوان در آرامگاهی از سرزمینش به خاک سپرده شده که رود هایی از جیوه را دربرداشته به عنوان نمادی از رود های چین.

این پادشاه خود در اثر نوشیدن آمیخته ای از جیوه و گَرد یشم سبز که کیمیاگران دربار دودمان چه آن را درست نموده بودند، کشته شده بود. او گمان می کرد با نوشیدن این معجون، جاودان خواهد شد. او با نوشیدن این معجون دچار نارسایی کبدی، مسمویت جیوه و در انتها مرگ مغزی شده بود.

در طول هزاران سال پزشکان در برخورد با بیماری ها دلیل اصلی مرض را خون بد تشخیص می دانند و برای برقراری توازن در بدن بخشی از بدن و رگ اصلی را بریده و مقدار زیادی از خون را درون ظرفی خالی می کردند و در مواردی هم پزشکان خون را مکیده و بیرون می کشیدند.

به احتمال فراوان اولین حجامت در دوره سامریان و یا مصریان اتفاق افتاده و کم کم تا قرن نوزدهم به طرز گسترده ای رواج یافت که گسترش انجام حجامت و خونگیری در طب غربی بر پایه طب اخلاطی که بیماری ها را ناشی از اختلال در اخلاط چهارگانه بدن یعنی خون، بلغم، صفرا و سودا می دانست است. در موارد زیادی فرد براثر کم خونی جانش را از دست می داد

. پزشکان قرون وسطا برای هر نوع دردی از گلودرد گرفته تا طاعون، تخلیه خون بیمار را تجویز می کردند. خاتمه پس از تحقیقات بسیار معین گشت که ضرر و زیان این کار بسیار بیشتر از منفعتش است و این روش در بیشتر دنیا منسوخ گشت. از عوارض جانبی حجامت می توان به انتقال بیماری های عفونی مثل ایدز و هپاتیت - خونریزی و عوارض ناشی از آن (بیماری های قلبی عروقی در افراد مستعد و…) و ایجاد یا تشدید کم خونی در صورت ایجاد خراش های پوستی بیش از حد مجاز - اسکار یا اثر زخم در روی بدن در صورت ایجاد شکاف های های خطی توسط تیغ -افزایش ریسک بروز لخته های خونی، سکته مغزی در پی حجامت در گردن (به همین دلیل متخصصان حجامت توصیه می نمایند بعد انجام حجامت شخص دراز نکشد و حداقل 30 دقیقه فعالیت بدنی همچون دویدن انجام دهد تا احتمال بروز لخته کاهش یابد).

روش های حجامت در قدیم با حجامت های امروزی بسیار متفاوت بوده و مانند امروزه از قواعد و بهداشت خاصی پیروی نمی کردند. زالو درمانی هم همچنان برای درمان برخی از بیماری ها مورد استفاده قرار می گیرد.

مصریان باستان سیستم سازمان یافته ای برای علم طب داشتند و پزشکانی که برای بیماری های خاصی طبابت می کردند با این حال روش های درمانی آن ها همواره درست نبوده. استفاده از خون مارمولک، موش مرده، بزاق دهان اسب و نان کپک زده برای ساختن مرهم موضعی و معجون از جمله اشتباهات این دسته از پزشکان محسوب می شد.

همچنین از مدفوع انسان و حیوانات برای ترمیم زخم های موضعی استفاده می کردند. در 1500 سال قبل از میلاد، خر، سگ، آهو و مگس یه عنوان اصلی ترین دارو های آن موقع به حساب می آمد و در خیلی از موارد این روش های درمانی منجر به عفونت و تشنج های شدید می گشت.

برای کسانی که به درد عضلانی و معده درد مبتلا بودند خوردن گوشت انسان تجویز می شد و نامش را طب مرده خواری نهاده بودند که تا صد ها سال یکی از نگران نماینده ترین روش های درمانی محسوب می گشت.

در سال های انتهای قرن پانزدهم میلادی، کریستف کلمب در جزیره های آنتیل، میان آمریکای جنوبی و آمریکای شمالی، به قومی به نام کارائیب بر خورد که میانشان خوردن گوشت انسان رسم بود. کلمب آن ها را کانیبال نامید.

این نام در بسیاری از زبان های اروپایی به معنی آدمخوار به کار رفته است. خوردن گوشت انسان در بین بومیان استرالیای مرکزی رسم بود که مادران گوشت بچه ها مرده خود را می خوردند تا نیرویی را که به هنگام زادن به آن ها داده بودند بازپس گیرند. مردم گل باستان (نیاکان فرانسویان) خوردن گوشت قسمت هایی از بدن انسان را برای درمان برخی از بیماری ها سودمند می دانستند.

برخی از قبیله های سیاه پوست گینه، در آفریقا، گوشت انسان می خوردند و برای تهیه آن به قبیله های دیگر حمله می کردند و اسیر می گرفتند. اسیران را، مانند گاو و گوسفند، می چراندند تا پروار شوند. اسکیمو ها نیز هنگام دست نیافتن به هیچ گونه ماده غذایی گوشت انسان می خوردند.

برخی از قوم های آدم خوار برای بزرگداشت خویشان و بزرگان قوم و قبیله خود، و دست یافتن به روح و نیرو و صفت های خوب آنها، گوشت آن ها را، پس از مرگ، می خوردند.

ماساژت ها، که در حدود 400 پیش از میلاد٬ در کناره شمال شرقی دریای خزر می زیستند، برای بزرگداشت خویشامندان سالمند خود، آن ها را قربان می کردند و گوشتشان را می خوردند. برخی از قوم های آدمخوار نیز برای نشان دادن خشم و نفرت و کینه خود گوشت دشمنان خود را می خوردند که در بین اعراب هم نمونه دارد.

براساس نظر پزشکان بابلی بیشتر بیماری ها نشات گرفته از یک نیروی شیطانی و مجازات خدایان برای بخشیدن گناهان آن ها بوده و در این راه با جن گیران آن موقع نظر مشترکی داشتند و برای درمان به را ههای جادویی متوسل می شدند. برای مثال اگر فرد بیمار دندانش می افتاد به این معنی بود که فردی از خانواده بیمار که در قید حیات نمی باشد می خواهد با فرد بیمار در خواب ارتباط برقرار کند و پزشکان جمجمه یک فرد بابلی را برای مدتی در کنار رختخواب فرد قرار می دانند تا ارواح از وی فاصله بگیرند و فرد بیمار می بایست هر شب هفت بار آن جمجمه را ببوسد.

منبع: 1 پزشک

منبع: باشگاه خبرنگاران جوان
انتشار: 8 شهریور 1400 بروزرسانی: 8 شهریور 1400 گردآورنده: sale-blog.ir شناسه مطلب: 3745

به "عجیب ترین روش های درمانی در طول تاریخ" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "عجیب ترین روش های درمانی در طول تاریخ"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید